Bu çalışma, bireylerin ve bireyler üzerinden oluşan fakat bir yönüyle bireylerden bağımsız olan ilişkinin içindeki bilince ilişkin bir denemedir. Çalışmada yapıların oluşumu, bilim insanlarının/felsefecilerin dünyayı ve teorileri kurgulayışları çerçevesinde değerlendirilecektir. Felsefi dünyayı şekillendiren temel varsayımlardan biri olarak ve “anlamı” mümkün kılan “zıtlık” varsayımının, özellikle Derrida’nın yapısökücü (deconstructive) çalışmalarına nasıl konu olduğu, anlamın bir sonsuzluk oyununa dönüşerek merkezsizleştiği ve bunların Fahrüddin Irakî’nin “ân” kavramına ilişkin ortaya koyduğu söylem ile bağlantısı incelenecektir. Çalışmada öncelikle, Platon ve Aristo karşılaştırması yapısalcılık – post-yapısalcılık düzleminde “yapıyı anlama”, “yapının pozisyon tayinindeki rolü.”, “anlamın üretilmesi ve tekrar üretilmesi” gibi durumlara değinilecektir. Yapısalcı söylemin post-yapısalcı ve inşacı (costructivist) söylem ile zıtlığı müzik metoforu üzerinden tartışılacak ve konunun ilişkinin doğasına nasıl benzediğine değinilecektir.